Moar wi’j komt altied terug! (door Prikkel)

A’j dat moar wet!

Het moet ergens in 1967 geweest zijn.

Kijkend om me heen zie ik mannen in regenjassen met en zonder hoed, lurkend aan een Bolknak of rookwaar van ander gehalte.

Onder mij hoor ik het geritsel van een muis die er met een sigarenbandje vandoor gaat. Het kan net zo goed van een Willem 2 als een Agio zijn.

Bevangen door de geur van sigarenrook, krakende houten banken en natte regenjassen zit ik naast mijn oom die me mee heeft gevraagd.

Op het veld voor mij zie ik hoe spelers na een overtreding slaags raken met elkaar.

De schermutselingen worden gesust door de dienstdoende agent, die opgestaan van zijn blauw witte bankje aan de zijlijn de partijen tot rust maant.

Tot zover de eerste ervaring onder het dak van de Roodbergentribune op de oude Vijverberg tijdens de wedstrijd tussen De Graafschap en N(ooit)O(pgeven)A(ltijd)D(oorgaan).

Prachtig… Een week daarna óp naar de Buiksloterbanne.

Het moet ergens in 2020 geweest zijn.

Kijkend  en luisterend naar een juridisch steekspel tussen bestuurders die ongewild een rol hebben in een slecht geregisseerde voetbalsoap.

Het ruikt naar oneigenlijk gebruik van macht, onrechtvaardigheid en een slecht georganiseerde voetbalbond.

Als het begrip “bond” geïnterpreteerd zou kunnen worden als een groep die gevormd is om een bepaald doel te bereiken, gaan mijn gedachten uit naar de kanseliers van de bond.

Deze (twee van de zeven directeuren van de KNVB) schieten hun doel voorbij.

Het riekt naar een overtreding of sterker nog naar buitenspel.

Ditmaal geen sigaren en een agent op een blauw wit bankje, maar een advocaat en een rechter.

Hoe de uitspraak ook zal luiden en waar deze ook toe zal leiden, slechts de naam van die tegenstander uit 1967 zal ook op de lange termijn door de Achterhoek schallen.

Nooit opgeven, altied deurgoan en… terugkommen.

D’ran!