Jan, Jan en de kinderen

Het seizoen gaat weer beginnen en dus kijkt Ultra vooruit. De conclusie: Jan, Jan en de Kinderen verdienen alle steun, maar binnen de club moet nog heel veel gebeuren.

Het was een alleszeggend beeld, op 25 juni. De matig bezochte supportersavond was net afgelopen, de nababbel kon beginnen. De aanwezigen verdeelden zich meteen in kampen. Aan de bar stonden de vertegenwoordigers van de club. Een heel eind verderop stond de fanatieke aanhang. Weer een eind verder stonden de oudere supporters. En ergens achterin, samen een beetje sneu aan een tafeltje, de trainers Jan Oosterhuis en Jan Vreman. Er was nauwelijks interactie tussen de verschillende groeperingen. Waar vroeger alles zich binnen no-time mengde (‘zeg veurzitter, doe nog effe een biertje in, ie verdient genoeg’), schoten er nu slechts schichtige blikken door de immense NUON-lounge. Jaren van wanbeleid, dramatische prestaties en verdeel en heers-tactiek vanuit de club hebben hun diepe sporen nagelaten. Het voormalige bindmiddel van de Achterhoek is nog meer gespleten dan een haarpunt van Hagel.

En dat terwijl er sportief gezien best reden tot enig optimisme is. De Auassars, Gommansen en Drosten van deze wereld zijn verdwenen. Er staat een jong, fris elftal, met soms wel zes zelfopgeleide spelers in de basiself. Een team dat misschien niet direct meedoet om de titel, maar dat bij vlagen best tot leuk voetbal kan komen. En dat bereid is de plaggen uit de grond te lopen.

Koolhof is het absolute toptalent. Daarachter lijken we misschien een topper te missen, maar wie had aan het begin van vorig seizoen verwacht dat Kabasele en Koolhof aan het einde de uitblinkers zouden zijn? De eerste maakte na aankomst nou niet bepaald een daverende indruk, de ander speelde anoniem in het tweede. Het kan snel gaan in een seizoen. We zijn Kabasele en Breinburg natuurlijk kwijt, en we lijken fysiek en ervaring te missen om echt mee te doen, maar in de luwte kan er best iets moois ontstaan.

En dat onder leiding van Jan Vreman en Jan Oosterhuis. Gezien de jeugdige leeftijd van de ploeg is de bijnaam ‘Jan, Jan en de Kinderen’ op zijn plaats. Wie ons een jaar geleden had verteld dat we blij zouden zijn met Vreman als hoofdtrainer, hadden we nooit geloofd. Jan Vreman was de ideale assistent, nooit zeuren, maar te weinig uitgesproken voor een grotere rol. Jan heeft niet het kolderieke wat helden als Kistemaker en Korbach kenmerkte, zelfs een dakpan is doller, maar Jan is wel dat wat De Graafschap is: stoeven en angoan. Jan en Jan moeten het volle vertrouwen krijgen, ook als er eens drie keer achter elkaar wordt verloren (en ja, dat zeggen we ook straks als die nederlagen daadwerkelijk volgen).

‘Ze moeten eens bouwen aan een echt Graafschap-elftal, met enthousiaste jongens uit de streek’. Die verzuchting was vaak te horen de laatste jaren, en nu is het zover. Toch is er weinig enthousiasme te bespeuren. Sterker, de tribunes zijn historisch leeg. En dat is logisch, want De Graafschap heeft zich in vele opzichten totaal vervreemd van zijn achterban. Er zijn 8000 mensen weggelopen. Acht-fucking-duizend! In enkele jaren tijd. Het dringt nog steeds niet door bij mensen binnen de club dat die echt niet allemaal zijn weggelopen omdat er eens een paar balletjes aan de verkeerde kant van de paal belanden, of omdat enkele keuzes verkeerd vallen.

Wat dat betreft geven de geluiden vanuit de club weinig hoop. ‘De mensen moeten eens stoppen met nohlen en gewoon een seizoenkaart kopen’, zei Derk Haank op de supportersavond. Jawel, u moet stoppen met zeuren. Honderden, duizenden euro’s bracht u naar de clubkas. Er werd niets mee gedaan, behalve dan de clubcultuur verkwanseld. Of u toch ff wilt dokken. En uw grote bek houden. De teneur is nog steeds: een paar overwinninkjes en het voetvolk loopt weer gedwee richting die vier lichtmasten aan de Lijsterbeslaan.

We vrezen dat het lastiger is. Het probleem heeft zeker een sportieve oorzaak (teleurstellend juffertjesvoetbal, Pieter Huistra-gepiemel) maar het probleem is veel groter, namelijk ontheemding. De Vijverberg voelt niet meer als thuis. En dat los je niet op met een paar goaltjes en wat clichés. Voor het echte terugwinnen van het vertrouwen is meer nodig. Stop met het criminaliseren en uit elkaar drijven van je eigen fanatieke, kritische supporters. Zie opbouwende kritiek niet als aanval, maar als hulp. Of het nu de Vereniging, de Blue White Oldies, de Anhangersraod, SV Superboeren, De BT of tante Mien uut Lengel betreft: met elke vorm van betrokkenheid moeten jullie, beleidsbepalers, je in je handjes knijpen, want eigenlijk hadden jullie allang in de stront moeten zakken. En nee, dat betekent niet dat iedereen altijd maar zijn zin moet krijgen, want dat kan natuurlijk niet. Maar wel dat inbreng en goede bedoelingen op waarde worden geschat.

Het beste recente voorbeeld van de minachting van de eigen achterban, is de gang van zaken rond Nelis. Hier en daar zal best een vermoeide zucht te horen zijn bij het lezen van die naam, maar geloof ons: wat daar is gebeurd tart elke beschrijving. De rol van de club in dit hele verhaal is kwalijk, wat zeggen we: ernstig laakbaar. Een van de trouwste supporters van de club is behandeld als een stuk stront, door mannetjes met slechte motieven. Nog even afgezien van de schuldvraag (hij heeft niet geslagen hoor, geloof ons, maar buiten dat): hij is door mensen die het clubkostuum nog niet mogen wassen op onbeschofte wijze behandeld. Een schrijnend gebrek aan stijl en niveau, dat is het.

Opnieuw zijn de geluiden vanuit de boezem van de club weinig bemoedigend. ‘Een individueel geval’, zei Haank op de supportersavond. Nee, Derk: een exemplarisch geval, dat alle alarmbellen moet laten rinkelen. We waarderen Derk’s financiele hulp en betrokkenheid als Superboer zeer, maar daar slaat hij de plank echt mis. Laat ons hopen dat de onafhankelijke commissie snel recht spreekt en dat er dan een blauw-witte taart ter grootte van een stadsrotonde naar huize Nelis gaat.

Dat zoiets kan gebeuren bij deze club, komt omdat er mensen werken die ongeschikt zijn voor het leiden van een voetbalclub, die uiteindelijk emotie verkoopt. En omdat er onvoldoende leiding en aansturing is op algemene zaken. Bloemers was niet op die taak berust en nu hebben types als Matthijs Dam (goed met cijfertjes, slecht met mensen) en Bram Wassink (de totaal incompetente zwager van Dam) vrij spel. De dagelijkse leiding is nu in handen van vrijwilliger Dick Chargois. Hij is ongetwijfeld van goede wil, maar de vraag is of hij de typische emotie rond een BVO wel begrijpt. Opnieuw een weinig bemoedigende kreet van Haank: ‘een club als Silvolde wordt ook prima geleid door vrijwilligers, dus waarom wij niet?’ Nu verschillen we steeds minder van dergelijke amateurclubs, maar nog steeds is de emotie die een BVO oproept totaal verschillend met die van, met alle respect, een eersteklasser.

Er zijn al met al echt wel wat bemoedigende signalen. Geen afgestompte broodvoetballers meer, maar enthousiasme van druistige streekjongens. Er is afscheid genomen van kwibussen als Vroomans en Huistra. Maar pak nu ook door! Investeer, zodra de middelen het toelaten, in een sterke directeur en durf schoon schip te maken. Snap je De Graafschap en de bijbehorende emotie niet? Prima, ga vooral werken bij een leuke projectontwikkelaar of scholengemeenschap, maar niet hier. Breng dat Graafschapgevoel terug in alle vezels van de club. Niet supporters met spandoeken, of de weggelopen 8000 mensen hebben er een puinhoop van gemaakt. Dat zijn jullie. Besef dat. En begin dan nu eindelijk met het herstel van deze zieke, maar nog niet overleden, patent. Dan gaan vroeg of laat Jan en Jan op de schouders en doet de veurzitter weer een rondje in, zoals dat hoort bij een prachtclub als de onze.

Bron: Ultradtc.nl

SV Superboeren De Graafschap op Facebook en Twitter